I trening z kimś, kto zna się na rzeczy

Wczoraj byłam na pierwszym treningu biegowym z trenerem z firmy JacekBiega. Nie, nie był to Jacek. Jacek biegał wczoraj gdzieś w górach, więc naszej grupie trafił się Artur :-)

Zanim trafiłam na trening miałam dwie próby dojechania na Ursynów we środę na godz. 19. O grupie dowiedziałam się od kolegi, który kiedyś biegał więcej, teraz biega troszkę mniej, ale jak już przywdzieje swoje sexy buty z pomarańczowymi sznurówkami to śmiga niczym struś po prerii. No i ten kolega właśnie miał mnie zabrać na te zajęcia.

Za pierwszym razem coś mu wypadło, musiał zostać w pracy, a dla mnie skończyło się to kacem następnego dnia.

Za drugim razem miał kontuzję ścięgna, a dla mnie skończyło się to kacem następnego dnia.

Za trzecim razem nawet nie pytałam, czy jedzie, bo mogłoby się to skończyć dla mnie kacem następnego dnia :-)

I tak po 1,5 miesiąca udało nam się dojechać na pełnym gazie niczym kierowcy rajdowi na zajęcia.

Wiecie jak to jest, gdy podchodzisz do grupy ludzi i dostajesz serie imion do zapamiętania z prędkością niczym z karabinu maszynowego? Więc ładnie się uśmiechnęłam i imiona ogarniałam w trakcie zajęć.

Grupę mieliśmy bardzo zróżnicowaną: od profesjonalisty, dobrych biegaczy, jednego po kontuzji i amatorów :-) Ja się zaliczam do tych amatorów… niestety jeszcze. Ale nie długo. Ruszyliśmy z ul. Rosoła w kierunku Kopy Cwila. I już od razu podzieliliśmy na małe podgrupy.

Kontuzjowany z dobrym biegaczem na przedzie, dwie amatorki, czyli ja z kumpelą na próżno próbowałyśmy utrzymać ich w zasięgu wzroku, a za nami profesjonalista z 3 osobami, których możliwości biegowe ciężko mi było określić, bo byli za mną. Zrobiliśmy 3 pętle, z czego połowę każdej pętli pod tę kopę Cwila, na której jako dziecko plotłam wianki z koniczyny, a wczoraj walczyłam o życie. Potem przyszedł czas na ćwiczenia. Nie wiem, czy znacie podstawową rozgrzewkę, ale składa się ona w większości z machania rękoma, potem nogami, a potem powodowaniem bólu kończyn. Rozgrzewkę postanowił poprowadzić kontuzjowany, nasz trener Artur tylko wskazywał kolejność ćwiczeń. I dobrze, że tak machaliśmy tymi rękoma i nogami, bo komary postanowiły urządzić sobie z nas ucztę.

Po ćwiczeniach przyszedł czas na „zabawę biegową”. Zabawa polega na tym, że biegniesz odcinek ile sił w nogach, a potem truchtasz, żeby wyrównać oddech i tak 20 min. Wszystko super, tylko gdzie ta zabawa?

20 min nie wydaje się być wiecznością, ale gdy policzyłam, ze atak góry i zbiegnięcie zajmuje mi 3 min, to tych ataków sprintem musiałabym zrobić ok. 6. W między czasie odebrałam telefon od jednego z czytelników mojego świeżego bloga. Nie chciał ze mną atakować góry, bo nie rozumiał co do niego mówię, dysząc w słuchawkę, niczym szczytująca kobieta. Potem złapał mnie skurcz w miejscu, którego nie będę wam tłumaczyć, bo może to zrozumieć tylko sportowiec, ale rozciąganie wygląda śmiesznie, które oczywiście postanowiłam uskutecznić.

Wygląda to mniej więcej, tak jakbym chciała zwinąć się w chińskie „s”. A ponieważ, jak wiecie posiadam doświadczenie gimnastyczne we wkręcaniu żarówki na wysokości bez zabezpieczenia, moje chińskie „s” wyglądało bardzo efektownie. To zajęło mi ok. 3 min, więc jeden atak góry mogłam sobie darować ;-) Potem jeszcze dwa dla przyzwoitości, żeby nie wyszło, że się obijam. Krótkie rozciągania, polegające zwykle na wypinaniu się i wyginaniu i tak zwane wychłodzenie. Wychłodzenie ma na celu „uspokoić” ciało, ale jak je uspokajać biegnąc? Z kumpelą doszłyśmy do wniosku, że właśnie za te ostatnie kilkaset metrów warto było zapłacić te 10 zł, bo same byśmy nie pobiegły tylko poszły do samochodu :-)

Potem szybki striptiz kontuzjowanego kolegi i pakujemy się do samochodu. Picie z jednego bidonu firmy, w której pracowałam, tak nas zbliżyło, że skończyło się buziakiem z trenerem ;-)

Polecam wszystkim pocenie się za pieniądze, bo grupa motywuje. Zawsze można dopytać, dowiedzieć się czegoś nowego, usłyszeć coś miłego i ogólnie jest kupa śmiechu. Czasem, biegając po trawniku z przewagą kupy.